Wat is het feliene hyperesthesiesyndroom?
Heeft uw kat last van dwangmatig gedrag en vertoont hij overmatig spiertrekkingen? Vraag je jezelf af wat het feliene hyperesthesiesyndroom is? Wordt mijn kat getroffen door dit syndroom?
Vandaag zullen we dit syndroom bespreken en enig inzicht geven om u te helpen begrijpen waarom katten trillen.
Feline hyperesthesiesyndroom is ook bekend als rollende huidziekte of twitchy cat-syndroom. Lees ons artikel en ontdek het de 10 meest voorkomende huidproblemen bij honden.
Hyperesthesie betekent verhoogde gevoeligheid. In dit geval een abnormale toename van de gevoeligheid van de huid.
Is het dodelijk?
U vraagt zich misschien af: is het katachtige hyperesthesiesyndroom dodelijk en hoe schadelijk zijn de gevolgen van dit syndroom voor het welzijn van mijn kat?
U zult opgelucht zijn te lezen dat dit syndroom niet dodelijk is, hoewel het helaas een bron van ongemak is voor uw favoriete kat.
Het is een neurologische aandoening die niet helemaal wordt begrepen, en de pathofysiologie ervan blijft tot op zekere hoogte onverklaard.
Een aangetaste kat kan tekenen vertonen van obsessief likken, staartjagen, kabbelen van de huid en overgevoeligheid voor aanraking.
De diagnose is gecompliceerd omdat het veel symptomen deelt met andere aandoeningen. Een grondig onderzoek is nadelig voor het stellen van een definitieve diagnose.
Wat zijn de symptomen?
Symptomen van het kattenhyperesthesiesyndroom kunnen behoorlijk verwarrend zijn wanneer ze worden vertoond door uw dierbare katten. Ze kunnen sterk variëren in ernst, van eenvoudige spiertrekkingen tot volledige aanvallen en zelfverminking, meestal rond het staartgebied.
Aangetaste katten kunnen rimpelingen van de huid langs het achterste uiteinde van hun ruggengraat vertonen. Bij het aanraken van de staart kunnen ze tekenen van pijn opwekken. Zelfs aaien kan tekenen van pijn en angst vertonen.
Verwijde pupillen worden vaak vaak waargenomen tijdens een episode. De katten staren meestal naar hun staart en vallen vervolgens zichzelf aan. Staartjagen wordt ook algemeen gezien als bijten in hun poten, staarten en voorpoten.
Ze kunnen met een ongebruikelijke uitdrukking in de ruimte staren. Ze zien dat ze denkbeeldige bedreigingen achtervolgen of wegrennen, waardoor het lijkt alsof ze hallucineren.
Tijdens deze afleveringen worden katten ook verwoed door het huis zien rennen en vocaliserend terwijl ze agressie tonen jegens hun baasjes of andere katten. Deze gedragsverandering vindt meestal plaats in de ochtend of laat in de avond.
Tijdens deze episodes worden ook vaak epileptische spiertrekkingen gezien, samen met kwijlen en ongecontroleerd urineren.
Verwoede zelfverzorging is een ander belangrijk symptoom van een kat met hyperesthesie. Deze overmatige verzorging leidt uiteindelijk tot gebieden met een vlekkerige vacht.
Katachtige hyperesthesie Triggers en oorzaken
Het is bekend dat stress, en meer nog, chronische stress de primaire triggers zijn voor hyperesthesie bij katten. Een stabiele, stressvrije omgeving is van vitaal belang voor katten met de diagnose dit syndroom.
Andere factoren, zoals vlooien, myositis, epileptische aanvallen en spinale of neuropathische pijn, kunnen het ook veroorzaken.
Het is ook een dwangmatige gedragsstoornis en de exacte oorzaak van hyperesthesie bij katten is vaak onbekend.
Een andere uitlokkende factor kunnen ziekten zijn die dermatologische problemen veroorzaken en jeuk/krabben veroorzaken. Allergieën zijn boosdoener nummer één.
Vaak als het overgevoelige gebied wordt aangeraakt of geaaid, zal de kat plotseling reageren. De reactie van de katten kan variëren van zichzelf een beetje krabben tot agressiever worden en zelfs proberen te bijten.
Het kan moeilijk en vermoeiend zijn om de exacte trigger voor uw kat te bepalen. In uw logboek kunt u noteren wanneer en wat de episoden veroorzaakte, zodat u beter begrijpt wat de oorzaak van de episode was.
Langzaam aan zal zich een patroon ontwikkelen dat zeer nuttig zal zijn bij het beheersen van dit dwangmatige gedrag. Het zal u ook helpen te leren wat voor soort aaien uw kat tolereert en prettig vindt.
Hoe FHS te behandelen
De behandeling van katachtige hyperesthesie richt zich op het verlichten van ongemak, met als hoofddoel het bieden van een goede kwaliteit van leven voor de kat. Tijdens een episode mag de kat geen epileptische aanvallen krijgen, agressief worden, zichzelf verminken of last hebben van incontinentie.
Het behandelingsproces vereist vaak vallen en opstaan totdat u en uw dierenarts een geschikt plan voor de individuele kat kunnen ontwikkelen.
Medicatie kan al dan niet nodig zijn, afhankelijk van de ernst van de aandoening. Een kat kan bijvoorbeeld reageren op bepaalde vormen van aaien met dwangmatige verzorging. In dit geval zou het vermijden van het aanraken van de kat in bepaalde triggergebieden voldoende moeten zijn om zijn dwangmatige gedrag onder controle te houden.
Als de kat op zichzelf triggerende episodes vertoont door middel van verzorging, dan is het het beste om te helpen met gedragsbeïnvloedende medicatie.
Supplementen zoals omega-3 vetzuren helpen de gevoeligheid van de huid te verminderen, gecombineerd met corticosteroïden om zichtbare huidontsteking te verminderen. Deze gecombineerde medicijnen helpen de jeuk te verlichten en verminderen de noodzaak voor de kat om zichzelf te krabben.
Medicijnen zoals fenobarbital of gabapentine kunnen helpen bij het beheersen van neuropathische pijn en toevallen in meer complexe gevallen waarbij het om toevallen gaat. Houd er rekening mee dat het enkele weken kan duren voordat deze medicijnen effectief beginnen te werken, dus wees geduldig bij het starten van deze therapie.
In het geval van dwangmatige verzorging zal de dierenarts gedragsmiddelen zoals fluoxetine en clomipramine voorschrijven. Je kunt speelgoed gebruiken tijdens een aflevering om de kat af te leiden van een dwangmatige poetsbeurt.
De dierenarts moet eventuele bronnen van pijn uitsluiten. Tijdens het onderzoek zal de dierenarts op zoek gaan naar oude verwondingen, vooral rond het staartgebied, waar zelfverminking het meest voorkomt. Oude staartfracturen of gebroken heupbotten veroorzaken pijnlijke zenuwspasmen, wat leidt tot zelfverminkingsgedrag en agressiviteit ten opzichte van de staart van de kat.
Het is belangrijk om de vlooienbehandeling consequent toe te dienen, ook als er geen vlooien zichtbaar zijn. Een zalf als dapper helpt de kat te beschermen tegen dwangmatig poetsgedrag en verlaagt het risico dat de kat vlooien krijgt, waardoor een jeukende episode ontstaat.
Als laatste is het erg belangrijk om de kat een stabiele omgeving te bieden. Voerschema's zijn een geweldige manier om een consistente voedertijd aan te houden.
Er moet voldoende speelgoed beschikbaar zijn om een verrijkte omgeving te behouden. Als er andere katten in uw huishouden aanwezig zijn, moet u ook de concurrentie voor een veilige plek of de kattenbak minimaliseren. Een kat die zich veilig voelt in zijn omgeving zal minder zelfconflicten hebben.
Zijn er rassen die vatbaar zijn voor de aandoening?
Feline hyperesthesiesyndroom treft meestal jonge katten van één tot vijf jaar en meestal oosterse rassen zoals Birmees, Siamees, Abessijns of Perzisch. Elk kattenras kan er echter bij betrokken zijn.
Het kan zowel mannelijke als vrouwelijke katten treffen. Het geslacht staat niet bekend als een predisponerende factor.
Hoe diagnosticeren dierenartsen FHS?
Het diagnosticeren van het feliene hyperesthesiesyndroom is een eliminatieproces, aangezien veel aandoeningen vergelijkbare symptomen veroorzaken.
Deze omvatten dermatologische problemen zoals allergieën, hersen- en ruggenmergtrauma, vergiftiging en hyperthyreoïdie.
De dierenarts die verantwoordelijk is voor de kat zal een grondig lichamelijk onderzoek uitvoeren en een gedetailleerde gedragsgeschiedenis vastleggen. Uw logboek is ook nuttig omdat het de symptomen en gedragsveranderingen helpt identificeren.
Een volledig bloedbeeld, een chemieprofiel en een controle van het schildklierhormoonniveau zijn vereist.
Röntgenfoto's zijn een handig diagnostisch hulpmiddel om te bepalen of er oude of nieuwe fracturen aanwezig zijn.
Huidtesten helpen dermatologische aandoeningen uit te sluiten, zoals allergische vlooiendermatitis.
In het geval dat een kat epileptische aanvallen vertoont en andere neurologische symptomen vertoont, kan uw dierenarts u doorverwijzen naar een specialist/neuroloog.
Hieronder hebben we u een uitgebreide lijst gegeven van de verschillen die er zijn met betrekking tot het twitchy cat-syndroom:
- Vlooienallergie dermatitis en mijtinfecties
- Schimmel huidinfecties
- Epilepsie - feliene hyperesthesiesyndroom en epilepsie hebben een nauwe band
- Degeneratieve gewrichtsaandoeningen zoals artritis die pijn in de gewrichten kunnen veroorzaken
- Beknelde zenuw of een hernia die spinale pijn veroorzaakt
- Voedingstekort
- Hyperthyreoïdie
- Blootstelling aan toxine/vergiftiging
- Pijn geassocieerd met abcessen, bijtwonden of verstopte anale zakken
- Neurologische problemen zoals hersentumoren, hoofdtrauma of zelfs infectie van de hersenen
Het is altijd een goed idee om een video van uw kat te maken wanneer deze een episode heeft. Zo krijgt uw dierenarts een beter beeld van de gedragsveranderingen van uw kat.
Veelgestelde vragen over het Feline Hyperesthesie Syndroom
Kan een kat het Feline Hyperesthesia Syndroom overleven?
Ja, een kat kan het katachtige hyperesthesiesyndroom overleven en een gelukkig, kwaliteitsvol leven leiden.
Houd er echter rekening mee dat katten verschillend reageren op een behandeling. Het is een lang proces van eliminatie en uitzoeken wat voor elke kat afzonderlijk werkt. Sommige katten reageren sneller op de behandeling dan andere. Geduld en nauwe communicatie met uw dierenarts is noodzakelijk voor een succesvol behandelplan.
Automutilatie kan worden gecontroleerd en zelfs volledig worden gestopt als de nodige maatregelen worden genomen, en stress is minimaal in hun dagelijks leven. Gedragsbeïnvloedende medicijnen spelen in deze gevallen een cruciale rol.
Dus als je deze diagnose voor je kat hebt gekregen, wanhoop dan niet, het is beheersbaar en betekent zeker niet dat ze geen lang, gelukkig leven kunnen leiden. Het grootste deel van de strijd winnen is het hebben van een diagnose; indien goed beheerd, zal het een milde aandoening blijven.
Is FHS genetisch bepaald?
Zoals hierboven vermeld, bestaat er een genetische aanleg bij bepaalde kattenrassen. Meestal lijken Siamese katten genetisch vatbaar, en daarom is het raadzaam dat eigenaren geen katten fokken die dit syndroom vertonen.
Feline hyperesthesiesyndroom is een gecompliceerde en multifactoriële gedrags-/neurologische aandoening.
Op welke leeftijd gebeurt het Feline Hyperesthesie Syndroom?
Het wordt meestal gezien bij katten nadat ze volwassen zijn geworden, meestal tussen de leeftijd van één en vijf jaar.
Conclusie
Het is begrijpelijk dat het katachtige hyperesthesiesyndroom een enge diagnose kan zijn. Om nog maar te zwijgen van hoe angstaanjagend het is om een oncontroleerbaar trillende kat met vreemd gedrag door het huis te zien rennen.
Hoewel katachtige hyperesthesie een heel vreemde en stressveroorzakende factor is voor het eigenaarssyndroom, zijn er veel manieren waarop u uw kat weer op zijn gemak kunt laten voelen.
Er is een scala aan behandelingen beschikbaar die zijn afgestemd op de behoeften van uw kat. Uw dierenarts bespreekt graag de beschikbare opties en ondersteunt u en uw harige vriend in deze moeilijke tijd.
Er is geen reden waarom uw geliefde kat door effectief management geen pijnvrij en gelukkig leven zal leiden. Ja, het kan een uitdaging zijn en geduld vergen, maar uiteindelijk zal het allemaal zijn vruchten afwerpen, als je purrfecte vriend blij en stressvrij tegen je aankruipt.
