Hyperthyreoïdie bij honden - wat u MOET weten

Foto van auteur
Gepubliceerd op

De blog I Love Veterinary wordt door lezers ondersteund en we kunnen een commissie verdienen voor producten die via links op deze pagina zijn gekocht, zonder extra kosten voor u. Meer informatie Over ons en ons productbeoordelingsproces >

Meer weten over hyperthyreoïdie bij honden of schildklierproblemen bij honden? Blijf lezen!

Hebben honden schildklier?

Schildklieren zijn een essentieel onderdeel van het endocriene systeem bij honden. Ze produceren en reguleren schildklierhormonen triiodothyronine (T3) en thyroxine (T4). Schildklieraandoeningen zoals hyperthyreoïdie bij honden komen steeds vaker voor in dierenartspraktijken, en het is zeker een onderwerp dat het waard is om te leren en om bekend mee te zijn. 

Thyroxine hormoon teken

Wat is hyperthyreoïdie bij honden?

Om hyperthyreoïdie te begrijpen, moet u de rol van schildklierhormonen kennen en weten hoe deze in het lichaam van uw hond worden gereguleerd. Lees verder om meer te weten te komen over de schildklierniveaus van honden:

Zoals eerder vermeld, zijn er twee soorten schildklierhormonen, T3 en T4. Deze hormonen zijn betrokken bij de hersenfunctie, musculoskeletale groei, lichaamsmetabolisme en de ontwikkeling en differentiatie van lichaamscellen. 

De hormonen worden gereguleerd door een mechanisme dat het feedbacklussysteem wordt genoemd.

Schildklieren worden aangestuurd door de hypofyse, die zich aan de basis van de hersenen bevindt. De hypofyse scheidt het hormoon thyrotropine af dat de afscheiding van T3 en T4 stimuleert, die met jodium in de schildklier worden gemaakt. 

Wanneer het niveau van schildklierhormonen in het bloed boven de homeostatische drempel stijgt, stopt de hypofyse met het afscheiden van thyrotropine totdat het niveau weer normaal is. Dit wordt het negatieve feedbacklussysteem genoemd.

Hyperthyreoïdie bij honden treedt op wanneer de schildklier van honden overactief wordt en overmatige hoeveelheden schildklierhormonen begint te produceren. In zeer zeldzame gevallen kan het de hypofyse zijn die overactief wordt en de overmatige productie van schildklierhormonen veroorzaakt. 

Hyperthyreoïdie versus hypothyreoïdie bij honden

In tegenstelling tot hyperthyreoïdie treedt hypothyreoïdie op wanneer de schildklier inactief wordt en onvoldoende schildklierhormonen produceert. 

Hyperthyreoïdie kan worden veroorzaakt door schildklier neoplasie (tumor), struma (abnormale vergroting van de schildklier), of minder vaak door een medicijn dat wordt gebruikt om hypothyreoïdie te behandelen. 

Veel gevallen van hypothyreoïdie worden veroorzaakt door beschadiging van schildklierweefsel door lymfatische thyreoïditis of idiopathische atrofie van de schildklier. 

Lymfatische thyreoïditis is het gevolg van een aanval van het immuunsysteem van het lichaam op de schildklier, terwijl idiopathische atrofie het schildklierweefsel vervangt door vetcellen. 

Hyperthyreoïdie veroorzaakt een verhoging van de stofwisseling en hypothyreoïdie doet precies het tegenovergestelde. Daarom hebben honden met hyperthyreoïdie de neiging om meer energie en eetlust te hebben met een dunnere lichaamsconditie, terwijl hypothyreoïdie ervoor zorgt dat honden energie en eetlust verliezen en toch aankomen. 

Hyperthyreoïdie komt vaker voor bij katten en vrij zeldzaam bij honden. Aan de andere kant is hypothyreoïdie een vaker voorkomend schildklierprobleem bij honden. 

Schildklierproblemen bij honden komen vaak voor bij volwassen volwassen/senior honden (tussen 4 en 10 jaar oud) van middelgrote tot grote hondenrassen. Voorbeeldrassen zijn als volgt:

  • Airedale Terrier
  • Cocker Spaniel
  • Doberman Pinscher
  • Golden retriever
  • Ierse Setter
  • schnauzer
Golden retriever

Tekenen van hyperthyreoïdie bij honden

Hyperthyreoïdie veroorzaakt een toename van de stofwisseling. Sommige symptomen van hyperthyreoïdie bij honden zijn fysiologische veranderingen die rechtstreeks het gevolg zijn van deze verhoging: 

  • Gewichtsverlies 
  • Angst, nervositeit
  • Depressie
  • Diarree 
  • Vergrote schildklier 
  • Polydipsia (overmatig drinken)
  • Zware of zware ademhaling
  • Kortademigheid
  • Tachypnoe (verhoogde ademhaling)
  • Toegenomen eetlust
  • Verbetering van de energie
  • Polyurie (overmatig urineren)
  • Tachycardie (snelle hartslag)
  • Abnormale hartslag (galopritme)
  • Verhoogde bloeddruk
  • Slechte vachtconditie
  • Braken
  • Kokhalzen
  • Cardiomegalie (vergroot hart)
  • zwelling in het gezicht
  • Hyperprikkelbaarheid (hyperactiviteit)
  • Moeite met slikken
  • Hartgeruisen
  • Verhoogde vocalisatie

Hyperthyreoïdie heeft de neiging om een ​​geleidelijk begin te hebben, langzaam over maanden of een paar jaar. Sommige symptomen zijn mogelijk niet vroeg aanwezig en honden kunnen asymptomatisch zijn. Zelfs als er symptomen aanwezig zijn, kunnen ze pas in het latere stadium van de ziekte ernstig worden. 

Beschikbare behandelingsopties tegen hyperthyreoïdie bij honden

Er zijn verschillende opties beschikbaar als behandeling voor hyperthyreoïdie bij honden. Veel soorten diergeneesmiddelen, zoals carbimazol, onderdrukken de productie van schildklierhormoon. Dit kan geïndiceerd zijn voor hyperthyreoïdie die eenvoudig beheersbaar is via medische therapie.

Chirurgische verwijdering van de schildklier (thyroidectomie) kan gerechtvaardigd zijn als de betreffende klier neoplastisch is, een toxische vorm van struma is of niet effectief kan worden behandeld met alleen medische therapie. Als het neoplastisch is, moet de groei klein zijn en mag deze niet zijn uitgezaaid naar andere delen van het lichaam. 

De operatie is echter mogelijk geen optie als de aangedane hond ouder is, als risico op anesthesie wordt beschouwd, of als beide schildklieren zijn aangetast, omdat het verwijderen van beide klieren kan leiden tot hypothyreoïdie. 

Voor neoplastische hyperthyreoïdie is radioactieve jodiumtherapie over het algemeen de populaire keuze - een vloeibare radioactieve jodiumtherapie. Een vloeibare vorm van radioactief jodium (I-131) wordt geleverd in een orale capsule of injectie, die een dierenarts kan toedienen.

Eenmaal in het lichaam gaat het naar de schildklier, vergelijkbaar met gewoon jodium, en wordt het opgenomen in schildklierhormonen. Het vernietigt het schildklierweefsel in de schildkliercellen zonder andere lichaamsweefsels te beschadigen.

I-131 zal voornamelijk via de urinewegen uit het lichaam worden geëlimineerd en in mindere mate via de ontlasting. De hond wordt als radioactief beschouwd terwijl I-131 zich in het lichaam bevindt en moet geïsoleerd worden gehouden om te voorkomen dat andere dieren aan het materiaal worden blootgesteld. Het kan 3 tot 10 dagen duren voordat de hond veilig wordt geacht om uit de isolatie te komen. 

Er is online veel informatie te vinden over mogelijke natuurlijke remedies voor hyperthyreoïdie bij honden: bepaalde essentiële oliën, kruiden, enzovoort. Er worden echter beperkte studies uitgevoerd om hun werkzaamheid kwantitatief te analyseren. Het is daarom het beste om eerst advies in te winnen bij uw dierenarts. 

Hoewel er niet veel commerciële diëten zijn die specifiek zijn voor hyperthyreoïdie, zoals Hills Y/D (voor katten die aan hyperthyreoïdie lijden) beschikbaar voor honden, kan een simpele verandering in het dieet van de hond helpen om de aandoening beter te beheersen.  

Een beperkte inname van jodium kan de overmatige productie en afgifte van de schildklierhormonen van uw hond verminderen/voorkomen. Daarom kan het een goed idee zijn om geen etenswaren met veel jodium aan te bieden. Dit zijn bewerkte voedingsmiddelen die granen, granen en soja bevatten, overmatige hoeveelheden gevogelte of rundvlees, eigeel, kelp/zeewier, zeevruchten en zuivelproducten.

Honden met gevorderde hyperthyreoïdie zijn mogelijk geen geschikte kandidaten voor een van de hierboven genoemde behandelingsopties. In dergelijke gevallen kan palliatieve zorg worden aanbevolen.

Wat is de functie van de hondenschildklier?

De schildklier is verantwoordelijk voor de productie van T3 en T4, de hormonen die de stofwisseling van het lichaam aanzienlijk reguleren en die betrokken zijn bij de neurologische en musculoskeletale ontwikkeling. 

De schildklier heeft jodide (de voorloper van jodium) nodig om die hormonen aan te maken; het lichaam maakt echter vaak zelf niet genoeg jodium aan. Het lichaam vult zichzelf daarom aan met jodide/jodium dat wordt opgenomen uit voedsel. 

Hoe wordt hyperthyreoïdie bij honden gediagnosticeerd?

Tijdens het lichamelijk onderzoek stellen palpaties een voorlopige diagnose van de vergrote schildklier. Bovendien kunnen enkele onzichtbare symptomen zoals tachycardie (verhoogde hartslag), hypertensie (verhoogde bloeddruk) en hartruis tijdens het onderzoek kan worden vastgesteld. 

Bloedanalyse die de schildklierhormoonspiegels meet, kan de diagnose bevestigen.

Verdere diagnostiek zoals geavanceerde beeldvorming zoals radiografie, echografie en scintigrafie kan nodig zijn om de oorzaak van de mate van hyperthyreoïdie te bepalen, wat essentieel is om een ​​behandelplan te maken. 

Schildkliertest

De uitkomst voor een hond met de diagnose hyperthyreoïdie

De prognose van hyperthyreoïdie bij honden varieert afhankelijk van het stadium van hyperthyreoïdie en oorzakelijke factoren. Het heeft een betere prognose als het vroeg wordt ontdekt. Een hond met hyperthyreoïdie kan blijven leven en genieten van hun leven met de juiste behandeling als de aandoening beheersbaar is. 

Hoewel er momenteel geen preventieve maatregel bekend is voor hyperthyreoïdie bij honden, zijn er een paar dingen die u kunt doen om het risico op het ontwikkelen van hyperthyreoïdie te minimaliseren, vooral voor rassen die vatbaar zijn voor deze ziekte.

Gewoon op de hoogte zijn van en kennis hebben van hyperthyreoïdie bij honden, het implementeren van een uitgebalanceerd dieet (met een adequate inname van jodium) en regelmatige veterinaire controles, vooral voor oudere honden, kan helpen om vroege diagnose en management te krijgen. 

Sharing is caring!

Foto van auteur

AUTEUR

Alianna heeft een sterke educatieve basis opgebouwd als aanvulling op haar uitgebreide praktijkervaring op het gebied van diergeneeskunde. Ze heeft een Nieuw-Zeelands nationaal certificaat in veterinaire verpleegkunde behaald, dat ze in 2012 heeft behaald aan de Otago Polytechnic. Bovendien studeerde ze in 2015 af met een Bachelor of Veterinary Technology aan de Massey University, Nieuw-Zeeland. Haar toewijding om haar kennis uit te breiden blijkt duidelijk uit haar geavanceerde kwalificaties in veterinaire verpleegkunde, met een specifieke focus op reptielen en amfibieën, kleine zoogdieren en de omgang met giftige slangen.