Interview met Dr. Meg Barnes – Het verschil tussen werken in Australië en het VK

Foto van auteur
Gepubliceerd op

De blog I Love Veterinary wordt door lezers ondersteund en we kunnen een commissie verdienen voor producten die via links op deze pagina zijn gekocht, zonder extra kosten voor u. Meer informatie Over ons en ons productbeoordelingsproces >

Hallo Dr. Meg, stel jezelf voor aan onze lezers.

Mijn naam is Meg. Ik ben 27 jaar oud en gediplomeerd dierenarts in 2015, waar ik 2 jaar heb gewerkt als dierenarts voor kleine dieren en paarden. Ik woon en werk momenteel als plaatsvervanger in het Verenigd Koninkrijk en heb het geluk gehad dat het werk me de afgelopen jaren door het hele land heeft gebracht. 

Waarom besloot je dierenarts te worden?

Dierenarts zijn was iets wat ik altijd al had willen doen, al sinds ik een kind was. Ondanks dat ik werd verleid door een paar andere carrières, ben ik altijd weer dierenarts geworden. Dierenartsen hadden altijd zo'n cruciale rol gespeeld in het leven van ons gezin en ik voelde me aangetrokken tot het idee om dieren en hun baasjes te kunnen helpen.

Het leek ook de perfecte mix van wetenschap, praktische vaardigheden en stimulatie; er is altijd iets anders aan elke dag, en je weet nooit precies hoe het zal gaan! Een grote bonus van de studies was ook de flexibiliteit om je opleiding over de hele wereld te kunnen volgen. Eenmaal ermee gewapend, kan het nooit meer worden weggenomen, waar ik enorm dankbaar voor ben. 

Waar heb je gestudeerd?

Ik heb gestudeerd aan de James Cook University in Townsville, Australië, de dichtstbijzijnde veterinaire school in mijn woonplaats. Het was een geweldige plek om te studeren. Er was een grote focus op grote diergeneeskunde omdat het een regionaal deel van Australië was en er was een sterke focus op de praktische elementen van het zijn van een dierenarts, wat van het grootste belang was om ons klaar te stomen voor onze carrières, ongeacht de focus van onze carrières!

Je ontwikkelt ook een geweldige gemeenschap onder je collega's die je vrienden en grootste steun voor het leven zullen zijn. 

Vertel eens wat meer over je werk als dierenarts?

Nadat ik de eerste 2 jaar een mix van werk met kleine dieren en paarden heb gedaan, ben ik pas de laatste jaren in de praktijk voor kleine dieren gaan werken. Naarmate mijn tijd in het vak vorderde, begon ik te merken dat ik meer gepassioneerd raakte over klanteducatie en communicatie.

In mijn eerste jaren was ik het gelukkigst in de operatiekamer, maar nu merk ik dat ik geniet van de spreekkamer; het koesteren van die langetermijnrelaties en het beheren van de meer chronische gezondheidsproblemen. Ik weet nog niet helemaal waar mijn carrière me zal brengen, maar ik begin te voelen dat het ergens zal gaan waar ik het het minst verwacht! 

Kun je verschillen opmerken, aangezien je zowel in Australië als in het VK hebt gewerkt? Verkies je de ene plaats boven de andere?

Ik werkte op het platteland van Australië toen ik voor het eerst afstudeerde. We waren minstens vijf uur verwijderd van het dichtstbijzijnde verwijzingsziekenhuis, wat betekende dat we oefenden op een manier waarbij we 'deed wat we konden met wat we hadden'. Er was een extreem hoge chirurgische en spoedeisende caseload, en het was de beste leeromgeving die ik had kunnen hebben, omdat ik zoveel ervaring heb opgedaan in zo'n korte tijd.

In die zin is werken in het Verenigd Koninkrijk heel anders, aangezien de meeste verwijzende ziekenhuizen binnen het bereik van eigenaren liggen, waardoor het een andere omgeving is om in te oefenen. En hoewel je misschien niet zoveel dingen zelf kunt doen, is het een voorrecht om klanten de mogelijkheid te bieden om gemakkelijk door te verwijzen en om te leren van de geweldige specialisten die zoveel kennis hebben.

Ze hebben allebei hun positieve kanten, maar ik heb altijd gezegd dat onze werkdruk buiten kantooruren in Australië gevuld is met veel meer enge gevallen; slangenbeten, tekenverlamming, padvergiftiging - om er maar een paar te noemen! 

Zou je het meest memorabele geval van een dierenarts willen delen?

Er zijn zoveel gedenkwaardige en vreemde gevallen die je je hele carrière bijblijven, maar mijn meest memorabele is een heel persoonlijke. In mijn eerste jaar van kwalificatie kreeg ik midden in de nacht een telefoontje over een hondje dat in een vreselijke staat was gevonden, vastgebonden aan een boom.

Picture2 I Love Veterinary - Blog voor dierenartsen, dierenartsen, studenten

Hij was uitgemergeld, had wonden vol maden, een abces (en afwezig) oog en was zo zwak dat hij nauwelijks kon staan. Ik wist niet zeker of hij erg op de behandeling zou reageren, maar ik maakte hem stilletjes schoon, behandelde zijn wonden, gaf hem medicijnen en legde hem in een bed met wat eten. Zijn staart bonkte een beetje en hij at zijn eten vrolijk op, tevreden krulde hij zich op om te gaan slapen.

Picture3 I Love Veterinary - Blog voor dierenartsen, dierenartsen, studenten

Hij herstelde in de kliniek, zag er behoorlijk keurig uit na zijn eerste bad en bruidegom, en onderging een operatie en behandeling. Een maand later was de kleine Sir Bartholomew gezond genoeg om door het land naar mijn moeder te worden gevlogen; waar hij nu de trotse baas van de familie is, met twee grote dalmatiërs en drie mensen. 

Picture4 I Love Veterinary - Blog voor dierenartsen, dierenartsen, studenten
Sir Bartholomeus

[eenvoudige auteurbox]

Sharing is caring!

Foto van auteur

AUTEUR

Meg is in 2015 gekwalificeerd als dierenarts in Queensland, Australië. Ze bracht haar eerste paar jaar door op het platteland van Australië, voordat ze het water overstak en zich in het Verenigd Koninkrijk vestigde. Ze geniet van de afwisseling van de huisartsenpraktijk en is gepassioneerd door cliënteducatie. Als ze niet 'doorlicht', besteedt ze haar tijd aan het schrijven over uiteenlopende onderwerpen, obsessief lezend, schilderend en op zoek naar de stilste uithoeken van de wereld voor inspiratie.