Hallo Teresa! Stel jezelf voor aan ons publiek.
Hallo, mijn naam is Teresa. Ik ben echtgenote, moeder en oma. Ik werk in een kleine dierenpraktijk, een dokterspraktijk in Lawrenceville, Georgia. Ik ben 52 jaar oud en zit al 23 jaar in dit beroep. En ik ga nog steeds sterk. Ik heb 3 katten en een hond. Ik hou van cytologie, tandprofetie en het opleiden van klanten. Mijn nieuwe interesse gaat uit naar het gedrag van dieren.
Waarom heb je besloten dierenarts-techneut te worden?
Ik heb 7 jaar in een kinderdagverblijf gewerkt. Ik ben gebeten door een kind van 3 jaar. Ik besloot toen om met dieren te gaan werken, omdat bijten een van de manieren is waarop dieren communiceren. Kinderen hebben een stem, helaas kunnen dieren je niet uitleggen wat er aan de hand is. Dus als ze bang zijn, kunnen ze soms bijten of krabben. Ik werk graag met angstige patiënten en breng ze naar waar ze niet meer bang zijn. Mijn favoriete herinnering gaat over Wriggley, een diabetische teckel. Zijn baasje belde om uit te leggen dat hij onlangs de diagnose had gekregen, maar wegens bijten uit zijn huidige veterinaire ziekenhuis werd gezet. Ik wilde meteen Wriggley ontmoeten en proberen zijn vertrouwen te winnen. Onze eerste ontmoeting verliep niet zoals gepland. Hij beet behoorlijk in mijn duim. De volgende ontmoeting was voor zijn glucosecurve. Terwijl hij bij ons was zat ik bij hem in de kennel. Ik liet hem naar me toe komen, nooit probeerde ik hem aan te raken. Na verloop van tijd en bij elke interactie won ik uiteindelijk zijn vertrouwen. Hij stond me toe hem op te halen en ons zijn bloedmonster te laten afnemen. Bij elk bezoek werd hij beter. Hij vertrouwde me niet alleen, maar uiteindelijk liet hij alle teamleden met hem omgaan. Tot op de dag van vandaag is het winnen van zijn vertrouwen nog steeds mijn meest trotse moment.
Waar heb je gestudeerd?
Ik ben een van de gelukkigen die grootvader was. Ik ging niet naar een technische school voor dierenartsen. Ik was nooit boek slim, ik heb altijd hands-on geleerd. Ik moest vijf jaar onder een erkende dierenarts werken en daarna het nationale examen afleggen. Ik heb hard gestudeerd en ben geslaagd. Ik was enorm opgewonden om deze kans te krijgen. Het hebben van de titel van dierenarts-tech is erg belangrijk. We moeten de gemeenschap meer bewust maken van wat we doen. Het is dus leuk om te zien dat de veterinaire gemeenschap hun dagelijkse ervaringen op sociale media plaatst en dat ze het woord krijgen over het werk dat we doen. Ik raad anderen wel aan om naar school te gaan. Helaas krijgen veel technici niet genoeg betaald om de schulden van hun opleiding te dekken of zelfs zichzelf te onderhouden. Hopelijk kunnen we dit veranderen voor toekomstige generaties.
Welk advies heb je voor ons veterinaire studentenpubliek en je collega's?
Het is niet zo eenvoudig als je zou denken. Het is fysiek en emotioneel op sommige dagen uitputtend. Zoals ik al zei, ik ben 52 en ik til en fixeer nog steeds grote honden. Mijn lichaam vertelt me elke avond dat ik niet moet tillen. En mijn hart doet soms pijn door de emotionele stress. Maar uiteindelijk is het het me allemaal waard. Ik ben hier om te proberen een verschil te maken in het leven van een patiënt en eigenaar. Mijn advies is dat als je houdt van wat je doet, het het nadeel waard is.
Hoe ga je om met de work-life balance?
Ik ontstress door te schilderen en te lezen. Ik doe mijn best om op tijd te vertrekken. Ik heb ook een geweldig gezin thuis en op het werk. Ja, het is zwaar voor je lichaam en geest. Je zult zeker van die dagen hebben dat je huilt en schreeuwt. Je hebt ook dagen van puppyadem en een kat die koekjes maakt. Ik weet niet hoe, maar het goede lijkt het slechte te overtreffen in mijn ervaring. Mijn advies zou zijn om te onthouden waarom je dit veld kiest en probeer een verschil te maken met zowel de dieren waarmee je werkt als de eigenaren.
Als je de werkomgeving zou kunnen vergelijken toen je begon als dierenarts-techneut en nu, wat zou je zeggen dat het meest veranderde? Of verbeterd?
Toen ik begon, hoorde ik niet veel over wat we doen en hoe belangrijk ons werk is. Vandaag is er een druk om het beroep erkend te krijgen. Het is prachtig om te zien. De geneeskunde is zo geëvolueerd dat we onze huisdieren comfortabeler kunnen maken en hun kwaliteit van leven kunnen verbeteren. Omdat medicatie en chirurgische ervaringen voortdurend veranderen, kunnen we eigenaren meer mogelijkheden geven om de levensduur van hun huisdieren te verlengen.
