De definitie van panleukopenie bij katten
Panleukopenie bij katten is een zeer besmettelijke, vaak dodelijke, virale ziekte. Het wordt meestal genoemd kattenziekte, maar het is nauwer verwant aan het parvovirus. De definitie van panleukopenie is een afname van alle witte bloedcellijnen in het lichaam.
Katachtige panleukopenie infecteert, repliceert en breekt snel delende cellen. Kenmerkende infectieplaatsen zijn onder meer het beenmerg, het hart, de darmen en de zich ontwikkelende foetus. Hierdoor, kittens de meest getroffen.
Wat zijn de symptomen van katachtige panleukopenie?
Het kattenpanleukopenievirus is endemisch in de omgeving. Infectie treedt bij de meeste katten op een bepaald moment in hun leven nog op; ze laten zien geen symptomen! Katten met actieve klinische aandoeningen vertonen typische symptomen. Dit omvat pyrexie (koorts), lethargie, anorexia (verlies van eetlust), braken en diarree.
Pyrexie (104°–107°F [40°–41.7°C])
Pyrexie treedt meestal op na een incubatietijd van twee tot zeven dagen. Dit is de reactie van het lichaam op het begin van een klinische infectie.
Lethargie en anorexia
Lethargie en anorexia treden gelijktijdig op met het begin van koorts. Lethargie kan moeilijk te detecteren zijn bij katten vanwege hun sedentaire karakter. Desinteresse in eten, speelgoed of het vermijden van contact met eigenaren kunnen allemaal tekenen zijn van een onderliggend probleem.
Braken en diarree
Dit ontwikkelt zich één tot twee dagen na het begin van koorts. Katachtige panleukopenie vernietigt de gastro-intestinale voering door zich te richten op darmcellen met een hoge omzet. Braken is over het algemeen galachtig (gal-getint) en niet gerelateerd aan eten. Diarree is niet altijd aanwezig en is slechts in 3-15% van de gevallen hemorragisch (bloederig).
Extreme uitdroging
Het ontwikkelt zich zodra braken en diarree beginnen. Aangetaste katten kunnen uren achter hun waterbak zitten, doffe vachten hebben en de elasticiteit van hun huid verliezen.
Purulente afscheiding
Katachtige panleukopenie beschadigt het beenmerg van de kat en verzwakt het immuunsysteem. Als gevolg hiervan kunnen secundaire infecties etterende afscheiding (pus) uit de ogen en/of neus van de kat veroorzaken.
Foetale afwijkingen
Zwangere katten die besmet zijn met katachtige panleukopenie kunnen in-utero transplacentale overdracht naar kittens hebben. Infectie van de foetus tijdens de zwangerschap kan resorptie, mummificatie, abortus of doodgeboorte veroorzaken. De uitkomst van de ziekte is afhankelijk van de stadium van de zwangerschap.
Cerebellaire hypoplasie
Kittens in de baarmoeder kunnen zich ook ontwikkelen cerebellaire hypoplasie (in ontwikkeling). Het cerebellum is een gebied van de hersenen dat nodig is voor coördinatie. Hypoplasie van het cerebellum resulteert in geboren kittens zonder motorische controle. Deze kittens hebben ook ataxie (wiebelige pootjes) of tremoren. Aangetaste kittens zullen een normale mentaliteit hebben.
Bij pasgeboren kittens (jonger dan vier weken oud) is het cerebellum nog in ontwikkeling. Als zodanig lopen jonge kittens die geïnfecteerd zijn met katachtige panleukopenie het risico op cerebellaire hypoplasie.
Plotselinge dood
Terminale gevallen zijn onderkoeld en kunnen leiden tot septische shock of gedissemineerde intravasculaire stolling. Bij jonge kittens is soms het enige symptoom een plotselinge dood (genaamd vervagende kittens).
Wanneer zijn katten het meest vatbaar voor FP?
Het kattenpanleukopenievirus, zoals het hondenparvovirus, komt waarschijnlijk in elke omgeving voor. Jonge kittens, zieke katten en niet-gevaccineerde katten zijn het meest vatbaar. Kittens tussen drie en vijf maanden vertonen klinische infectie met het hoogste sterftecijfer.
Uitbraken van panleukopenie bij katten komen vaak voor tijdens de warmere maanden van het jaar. Dit komt door een toename van katten die buiten ronddwalen en in contact komen met onbekende katten.
Hoe is infectie van? Panleukopenie bij katten verzonden?
Regio's met veel kattenpopulaties dienen als reservoirs van katachtige panleukopenie. Dit omvat cattery's, dierenasielen en niet-gevaccineerde kolonies van wilde katten. Virale overdracht vindt plaats wanneer gevoelige katten in contact komen met geïnfecteerde katten. Dit kan direct of indirect gebeuren.
Het afstoten van het virus vindt plaats in alle secreties en excreties (feces, urine, bloed en speeksel). Oronasale blootstelling aan geïnfecteerde katten, hun afscheidingen of besmette fomites leidt tot infectie.
De acute fase van de ziekte duurt één tot twee dagen. Gedurende deze tijd kunnen bijtende insecten ook ziekten overbrengen. Overlevenden van de ziekte kunnen het virus tot zes weken na herstel blijven afstoten.
Virale deeltjes zijn zeer goed bestand tegen inactivatie. Transport van het virus over lange afstanden kan via fomites plaatsvinden. Fomites omvatten besmet beddengoed, kommen, schoenen, kleding en ongewassen handen.
Het virus kan tot een jaar overleven in de omgeving. Veel katten raken besmet zonder direct contact met een zieke kat.
Diagnose van katachtige panleukopenie
Belangrijke kenmerken van de geschiedenis en klinische symptomen kunnen een vermoedelijke diagnose stellen. Dit omvat blootstelling aan een geïnfecteerde kat, gebrek aan vaccinatie en tekenen van ziekte. De aanwezigheid van leukopenie op een volledig bloedbeeld is ook een diagnostische indicator.
Bevestiging van de diagnose vereist een immunochromatografische testkit. Dit detecteert fecale parvovirusantigenen van honden. De test heeft een sensitiviteit van 50-80% en een specificiteit van 94-100%. Vals-negatieven worden verwacht, aangezien het fecale antigeen slechts gedurende een korte periode kan worden gedetecteerd. Vaccinatie van een kat vijf-12 dagen voor het testen kan resulteren in een vals-positief.
Differentiële diagnoses moeten andere oorzaken van pyrexie, lethargie, leukopenie en gastro-intestinale symptomen omvatten. Dit omvat bacteriële ziekten zoals salmonellose of campylobacteriose. Het kattenleukemievirus (FeLV) en Feline Immunodeficiëntie Virus (FIV) kunnen ook vergelijkbare presentaties hebben.
Gelijktijdige infecties van het feliene leukemievirus en het feliene parvovirus kunnen zich manifesteren met panleukopenie. Onderzoek naar niet-infectieuze differentiëlen zoals toxines of vreemde lichamen is ook essentieel.
Beschikbare behandelingsopties tegen FP
Er is geen remedie voor katachtige panleukopenie. De behandeling is gericht op ondersteunende zorg om het immuunsysteem van de kat in staat te stellen het virus te bestrijden. Agressieve vloeistoftherapie en ondersteunende verpleegkundige zorg zijn de pijlers van de behandeling. Dit moet in een isolatie-eenheid zijn om overdracht van het virus te voorkomen. Implementatie van geschikte barrièreverpleging is van vitaal belang.
Ernstige uitdroging heeft ernstige gevolgen en vereist nauwlettend toezicht en interventie. Dit omvat elektrolytenstoornissen, hypoglykemie (lage glucosespiegel), hypoproteïnemie (laag eiwitgehalte) en bloedarmoede (laag aantal rode bloedcellen).
Intraveneuze vloeistoftherapie met een uitgebalanceerde isotone kristalloïde oplossing is van cruciaal belang. De toevoeging van vitamine B en 5% glucose zal ook ondersteunende zorg bieden. Vers ingevroren plasmatransfusies ondersteunen de oncotische druk in het plasma en zorgen voor stollingsfactoren. Volbloedtransfusies hebben de voorkeur bij anemische katten.
Secundaire opportunistische bacteriële infecties treden op als gevolg van een zwak immuunsysteem. De verstoorde gastro-intestinale mucosale barrière maakt ook bacteriële translocatie mogelijk. Hierdoor kunnen bacteriën uit het maagdarmstelsel de bloedbaan binnendringen.
Parenterale, breedspectrumantibiotica zijn een steunpilaar van de behandeling. Het is van cruciaal belang om nefrotoxische (nierbeschadigende medicijnen) te vermijden totdat de uitdroging is gecorrigeerd.
Overweging van andere complicerende factoren zoals intern parasitisme is belangrijk. Dit is van belang in opvangomgevingen. Zodra het braken onder controle is, kunnen anthelmintica (darmontwormingsmiddelen) helpen bij de behandeling.
Anti-emetische (anti-braken) therapie kan symptomatische verlichting bieden om enterale (orale) voeding mogelijk te maken. Maropitant is de eerste keus voor katten. Combinatie met ondansetron kan effectief zijn voor kritieke gevallen.
De introductie van enterale voeding moet zo vroeg mogelijk plaatsvinden. Dit bevordert de genezing van de gastro-intestinale mucosale, die de beschermende mucosale barrière aanvult. Parenterale voeding is voorbehouden voor kritieke gevallen. Pogingen tot enterale voeding moeten zo snel mogelijk worden ondernomen.
De aanmaak van interferonen in het lichaam oefent een antiviraal effect uit. Recombinant katachtige interferon omega is een effectieve behandeling geweest bij hondenparvovirus. De FDA keurt het gebruik ervan voor de behandeling van panleukopenie bij katten niet goed!
De wijdverbreide praktijk van passieve immunotherapie is in sommige landen aanwezig. Dit omvat het gebruik van immuunserum van sterk immuunkatten of een commercieel product dat bij paarden is grootgebracht. Er is beperkt bewijs beschikbaar over de werkzaamheid van de behandeling.
De prognose voor geïnfecteerde kittens jonger dan acht weken is slecht. Het verstrekken van intensieve behandeling bij oudere katten laat een betere prognose zien. Zonder ondersteunende zorg kan tot 90% van de symptomatische katten overlijden.
Vaak voorkomende bijwerkingen van het Panleukopenie-vaccin
Vaccins tegen panleukopenie bij katten zijn verkrijgbaar in een verzwakte en gemodificeerde levende virusvorm. Beide zijn veilig en bijwerkingen zijn zeldzaam.
Het is essentieel om het gemodificeerde-levende virusvaccin te vermijden bij gevoelige katten. Dit omvat drachtige, immunosuppressieve, zieke of kittens jonger dan vier weken oud. Bijwerkingen kunnen echte virale panleukopenie nabootsen. Zoals met alle vaccins, kunnen sommige katten een dag of twee na vaccinatie lusteloos zijn.
Katten vertonen zelden een ernstige allergische reactie en gaan in een anafylactische shock. Dit kan echter optreden als gevolg van een reactie op een adjuvans van het vaccin. Een reactie kan optreden binnen enkele minuten tot enkele uren na vaccinatie. Eventuele tekenen van ademnood of zwelling van het gezicht moeten zijn: per direct nam deel aan!
Hoe katachtige panleukopenie bij katten te voorkomen?
Vaccinatie is een effectieve manier om panleukopenie bij katten te voorkomen. Het virus is zeer immunogeen en vaccins zijn effectief in het voorkomen van ziekten. Katten die herstellen van katachtige panleukopenie hebben meestal levenslange immuniteit.
Vaccinatie van kittens moet tussen de zes en negen weken oud zijn. Ze moeten twee of drie doses gemodificeerd levend vaccin krijgen met een tussenpoos van drie tot vier weken.
Toediening van de laatste dosis mag niet vóór de leeftijd van 16 weken plaatsvinden. Dit is om maternale antilichamen te ontmoedigen om het vaccinvirus te inactiveren. Het is ideaal om een vervolgvaccinatie te voltooien op de leeftijd van 26-52 weken om een adequate immunisatie te verzekeren.
Vaccinatie van volwassen katten voor katachtige panleukopenie moet ten minste driejaarlijks plaatsvinden. Jaarlijkse vaccinatie wordt aanbevolen in regio's met veel niet-gevaccineerde katten.
Commerciële titertestkits zijn beschikbaar om de immuniteit van een individuele kat tegen panleukopenie bij katten te beoordelen. Het gebruik van deze kits kan hervaccinatie verminderen voor eigenaren die de voorkeur geven aan die optie. Beperk blootstelling aan het virus op allen keer. Dit omvat het binnenhouden van katten en uit de buurt van niet-gevaccineerde katten. Vermijd gebieden die in contact zijn geweest met een besmette kat.
Katachtige panleukopenie is resistent tegen veel huishoudelijke ontsmettingsmiddelen. Een 1:32 verdunde bleekoplossing (van 2% huishoudbleekmiddel) kan worden gebruikt om oppervlakken en mogelijke fomites te reinigen. Perzuurstofdesinfectiemiddelen zijn ook zeer effectief!
Reinig verontreinigde oppervlakken van organisch materiaal voordat u ontsmettingsmiddelen aanbrengt. De oplossing moet 10 minuten of langer bij kamertemperatuur worden bewaard om het virus te inactiveren.
Bevuild beddengoed of speelgoed dat door een geïnfecteerde kat wordt gebruikt, moet worden weggegooid.
