Hallo mijn naam is Dokter Kate en ik ben een dierenarts (BVSc Hons) in mijn derde jaar praktijk bij een 24-uurs huisarts, spoedeisende hulp en huisbezoek kleine dierenkliniek in Brisbane, Australië. Een belangrijke les die ik tot nu toe in mijn carrière als dierenarts heb geleerd, is om altijd het onverwachte te verwachten, aangezien ik talloze keren ben verrast door gevallen die onschuldig leken en in feite resulteerden in nogal sinistere diagnoses.
Mijn laatste was een jonge Weimaraner, gepresenteerd nadat hij was aangereden door een auto. Zijn eigenaren brachten hem binnen 'voor het geval dat', omdat ze geloofden dat hij in orde leek, op een paar oppervlakkige schrammen na. We hebben uit voorzorg röntgenfoto's gemaakt om vast te stellen of er inwendige bloedingen of verwondingen zijn, en waren geschokt toen we een vervelende longbloeding en een pneumothorax aantroffen. De patiënt decompenseerde snel en bracht de volgende 3 dagen door met aanvullende zuurstof, vocht en pijnverlichting terwijl zijn interne schade genas.
Dit soort gevallen zijn niet ongewoon. Ik had onlangs een andere patiënt aanwezig na een vervelende hondenaanval. Röntgenfoto's toonden een gebroken schouderblad, maar incidenteel ook een grote milttumor die een aanzienlijk deel van zijn buik besloeg, waarvan de eigenaren dachten dat het slechts een beetje vakantiegewichtstoename was.
Een andere patiënt werd gezien voor milde piepende ademhaling, die niet hoorbaar was in de kliniek, alleen thuis. Die patiënt bleek een mediastinale massa ter grootte van zijn hart te hebben en werd doorverwezen naar een specialist voor een grote thoraxoperatie.
Ik probeer me elk van deze gevallen te herinneren elke keer dat ik aannames doe over een diagnose, puur op basis van de klacht die zich voordoet, meestal uit angst om iets kritisch als dit te missen.
Wanneer een goede dierenarts wordt aangeboden aan een patiënt, zal hij in staat zijn om een lijst te maken van de meest voorkomende differentiële diagnoses op basis van symptomen en bevindingen van lichamelijk onderzoek, en zal hij in staat zijn instinctief te handelen om die veelvoorkomende pathologieën te behandelen. Een geweldige dierenarts erkent echter dat ze geen glazen bol hebben en dat er niet van hen wordt verwacht dat ze een diagnose stellen op basis van de beperkte en soms bedrieglijke informatie die voor hen ligt.
Een van de meest waardevolle stukjes wijsheid die mijn bazen me gaven toen ik voor het eerst begon, was "je hoeft niet te weten wat het is, alleen welke tests je moet doen". Sindsdien heb ik nooit meer getwijfeld aan de waarde van het uitvoeren van diagnostiek, want ik ben keer op keer verrast door de uitkomst. Op de universiteit wordt ons geleerd 'wanneer je hoefslagen hoort, verwacht dan paarden en geen zebra's'. Hoewel dit kan kloppen meest van de tijd, vergeet nooit dat zebra's bestaan!
Ik moet hier een kleine disclaimer opnemen omdat ik vanuit een bevoorrechte positie schrijf. Ik werk in een buitengewoon goed uitgerust 24-uurs ziekenhuis met een uitzonderlijk klantenbestand, dat vaker wel dan niet in staat is om de meeste tests (inclusief bloedanalyse, urineonderzoek, radiografie, echografie, endoscopie of verwijzing naar lokale specialisten voor verdere opwerking).
Ik begrijp dat dit een zeldzaamheid is, en totdat huisdierenverzekering of universele hondengezondheidszorg de norm is, moeten de meeste dierenartsen hun best doen binnen hun mogelijkheden en kunnen helaas niet altijd de gouden standaardgeneeskunde beoefenen. Elke klant (ongeacht de eerdere veronderstellingen die we kunnen maken) moet echter altijd op zijn minst de gouden standaardopties krijgen, zodat ze een goed opgeleide beslissing kunnen nemen.
Dit komt neer op gedegen communicatie en tijd om dit te realiseren. Nogmaals, ik ben in mijn kliniek verwend met standaard consultatieblokken van 30-60 minuten (inclusief thuisconsulten) vergeleken met het branchegemiddelde van 10 minuten. We kunnen de kans opofferen om elke dag meer vaccinaties in te passen, maar bereiken veel betere resultaten voor onze patiënten door goede communicatie met hun eigenaren.
Er is een achterhaalde houding van sommige leden van het publiek en zelfs professionals in de industrie dat dit 'over-service' is. Hoewel ik begrijp dat de gouden standaardbenadering met een flinke dosis pragmatisme moet worden gevolgd, vraag ik me vaak af of diezelfde mensen blij zouden zijn als hun eigen huisarts een mogelijk fatale diagnose mist omdat de tests zelfs nooit zijn aangeboden. We hebben onlangs een onderzoek van ongeveer $ 1500 uitgevoerd bij een patiënt met polydipsie (overmatig waterverbruik), om bij elke test negatief te zijn en tot een conclusie te komen van psychogene polydipsie. Hoewel dit voor sommigen misschien een verspilling lijkt, is dit de best mogelijke diagnose die we hadden kunnen stellen en de eigenaren waren in staat om bij elke stap weloverwogen beslissingen te nemen en waren blij met het resultaat.
Evenzo is het een standaard in onze kliniek om niet-onderhandelbare bloedtesten uit te voeren vóór elke routinematige onvruchtbaarheidsprocedure bij puppy's en kittens. Hoewel 99% van de tests volkomen normaal terugkomt, kunnen we gerust zijn, wetende dat we de 1% hebben bespaard die werd geïdentificeerd met een portosystemische shunt of juveniele nierziekte of een bloedaandoening enz.
Hoewel er sommige dagen zijn dat ik in de verleiding kom om de gemakkelijke uitweg te nemen en cliënten binnen 5 minuten te ontslaan met medicijnen die 'waarschijnlijk' zullen helpen, onthoud ik altijd dat ik voor mijn eigen gezond verstand en een goede nachtrust moet weten dat ik 'heb' Ik heb geen enkele stap overgeslagen en heb voor mijn patiënten gedaan wat ik zou willen voor mijn eigen familieleden, inclusief mijn huisdieren.
De voldoening om te zien dat Weimaraner levend en genezend naar huis gaat met ongelooflijk dankbare eigenaren, maakt het allemaal de moeite waard.
Dr. Kate Bruce - Dierenarts BVSc (Hons)
Instagram: @kate.de.dierenarts
