Ik ben gaan begrijpen dat diergeneeskunde geen beroep is dat wordt gekozen, maar dat wordt voortgestuwd door degenen die waardig worden geacht. Ik ben er zeker van dat velen van jullie bekend zijn met het vermogen om te zeggen: "Ik weet het gewoon", en oh, wat hebben we een geluk. Ik heb het altijd geweten. Geboren en getogen in een klein stadje in het zuiden betekent een geschikte tuin, waardoor we altijd een behoorlijk groot aantal geredde dieren hebben. Mijn familie verwelkomt het personeelsbestand om te groeien zolang het salaris dat toelaat. Ik heb het natuurlijk nooit erg gevonden; het heeft me tenslotte in staat gesteld om mijn favoriete verwantschap met dieren te koesteren. Toen ik als kind werd gevraagd wat ik later wilde worden, wist ik alleen dat ik met mijn beste vrienden wilde werken, lang voordat ik de juiste term 'dierenarts' leerde. Destijds had ik geen idee van de bergopwaartse reis die het zou zijn, maar ik ben mijn hele leven in voorbereiding geweest.
Halverwege mijn middelbare schoolcarrière kreeg ik een modellencontract aangeboden in New York City. Wetende dat een contract als dit me de mogelijkheid zou geven om geld te sparen voor school en reizen, verdubbelde ik mijn studiepunten voor een vroege afstuderen en sprong op een vlucht naar de stad als een doodsbange zestienjarige, diploma in de hand. Door bijna vijf jaar in de industrie door te brengen, heb ik mijn kijk op mezelf en de wereld om me heen radicaal veranderd. Ik draag mezelf nu met vertrouwen, verfijning en kracht in plaats van toe te laten dat angst dicteert hoe ik een verstandhouding met anderen opbouw. Ik ben een sterke vrouw die klaar is om de uitdagingen van mijn educatieve reis aan te gaan, meer dan ik ooit rechtstreeks van de middelbare school zou zijn gekomen. De grootste beloning van mijn modellencarrière was echter de kans om te leren van Zoltan Szabo, DVM, Dipl. ABVP(ECM) tijdens stage in Hong Kong.
Mijn eerste dag bij Tai Wai Exotics met Dr. Zoltan was inderdaad een vernederende. Alles wat ik te bieden had, was louter leergierigheid, in vergelijking met zijn meer vaste studenten in hun klinische rotaties. Zijn weigering om deze duidelijke fout te erkennen, zorgde voor een zeer steile leercurve voor mij. Elke dag die ik in de kliniek doorbracht, was anders dan de vorige. Ik stond aan zijn zijde tijdens chirurgische procedures en leerde de basisberekeningen en toediening van medicijnen. Ik zag hoe het echt was om met klantenbezoeken om te gaan: de genegenheid die werd opgedaan door een genezen dier, en hoe je kalmte kunt bewaren met die klanten die schijnbaar onmogelijk te bereiken zijn. Dr. Zoltans geloof in mijn kunnen deed een vuur in mij ontbranden dat het nog inspannender maakte om deze roeping te negeren toen ik eenmaal terug was in Amerika en doorging met modelleren.
Na mijn terugkeer in de Verenigde Staten besloot ik een hondenuitlaatbedrijf op te richten om te proberen de leegte in mijn leven te vullen die ik zo diep voelde. Ik hield mijn klantrelaties op een heel persoonlijk niveau en werkte met honden van alle soorten en maten. Ik heb mezelf geworteld in de hechte hondenliefhebbende gemeenschap die East Village is, en begon echt weer te genieten. Ik wist echter dat ik meer kon en meer kon zijn. De hartverscheurende overtuiging bleef totdat ik me eindelijk realiseerde dat mijn tijd met de honden de enige reden was die ik kon vinden om te glimlachen en in de stad te blijven. Hoewel ik dankbaar ben voor de mogelijkheid om gezonde relaties met voormalige klanten te onderhouden, ben ik verheugd om nu thuis in South Carolina aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. Ik zal in de herfst een aanvraag indienen voor een bacheloropleiding Dierwetenschappen, met de hoop door te gaan naar de veterinaire school. Ik heb me echt nog nooit zo op mijn gemak gevoeld bij een beslissing. Per slot van rekening gaat dit leven dat ik leef niet langer over mij... deze roeping ging in de eerste plaats nooit over mij.
Wat is er echt nodig om naar de veterinaire school te gaan? Ik nodig jullie allemaal vriendelijk uit, vooral afgestudeerden van de middelbare school die bang zijn om die volgende stap te zetten, om mij op deze reis te volgen. Aarzel niet om mij een e-mail te sturen op amandafosterj@aol.com.
Als je dit verhaal leuk vond, lees dan verder over andere Verhalen van dierenartsstudenten!
